Coraz częściej na dachach domów widuje się instalacje fotowoltaiczne, w którym wytwarzana jest energia elektryczna na potrzeby gospodarstwa domowego. Wydawać by się mogło, że są to „małe systemy fotowoltaiczne”. Jednakże są to nie małe a mikroinstalacje. Profesjonalne nazewnictwo instalacji fotowoltaicznych jest ściśle związane z łączną zainstalowaną mocą paneli PV tworzących generator fotowoltaiczny. Klasyfikacja opiera się na Ustawie o Odnawialnych Źródłach Energii, w której zawarte są konkretne liczby wyznaczające górną granicę mocy. Zgodnie z prawem mianem mikroinstalacji określa się system fotowoltaiczny o mocy nie większej niż 50 kW i przyłączony jest do sieci elektroenergetycznej o napięciu niższym niż 110 kV.
„Małą instalację fotowoltaiczną” definiuje się jako system fotowoltaiczny o łącznej zainstalowanej mocy elektrycznej o wartości większej niż 50 kW i nie większej niż 500 kW oraz przyłączony do sieci o napięciu niższym niż 110 kV. Dla przykładu, zakładając, że elektrownia fotowoltaiczna składa się ze standardowych, najczęściej stosowanych paneli, czyli paneli polikrystalicznych to, aby była ona małą instalacją fotowoltaiczna musiałaby składać się z co najmniej 167 paneli o mocy 300 Wp.
Aktualnie w Polsce najczęściej montowane są instalacje o mocy do 10 kW. Związane jest to nie tylko z optymalnym doborem opartym na rocznym zużyciu energii, ale również z „Systemem Opustów”, którego sposób funkcjonowania został opisany w drugim akapicie artykułu „Fotowoltaika dla firm — Nowelizacja ustawy OZE i nowa definicja Prosumenta”.
Wielkość zainstalowanej mocy ma wpływ również na procedurę przyłączenia do sieci elektroenergetycznej. Dystrybutorzy energii stawiają konkretne wymagania dla producentów prądu z fotowoltaiki. Różnią się one w przypadku mikro- i małych instalacji. O tym czy instalacja powyżej 50kW wymaga pozwolenia na budowę oraz jak wygląda rozliczenie z zakładem energetycznym można znaleźć w artykule „Co trzeba wiedzieć decydując się na instalację PV powyżej 50 kW?”
